Ik kom het tegen in het werkveld, tijdens de ondernemingsklas waar ik nu lessen bij volg en in mijn vrije tijd. Solliciteren is een levensstijl.
Op mijn derdejaarsstage heb ik al een netwerk aan lijnen overgehouden voor een toekomstige baan en nu tijdens mijn afstuderen weer.
Laatst las ik dat slechts 10% van de banen die beschikbaar zijn te vinden zijn op internet en/of in de krant. Bij mijn derdejaar stageplaats werd ook al gezegt dat ze graag contact met ons houden voor nieuwe vacatures. Aangezien ze weten wat ze aan ons hebben en dat bespaard veel kosten voor advertenties. Sindsdien ben ik veel waarde gaan hechten aan de contacten die je hebt.
Vandag had ik voor mijn afstuderen een afspraak met de programmabegleider jongerenwerk van Tandem. Ik wou wat meer weten over hun instelling met oog op mijn afstuderen, maar ook om alvast een lijntje te leggen voor vacatures.
Bij afloop van het gesprek liet ik vallen dat ik hier heel graag wil werken. Er werd gelijk op in gesprongen; of ze mijn gegevens mag noteren. Ze hebben namelijk regelmatig invalkrachten nodig.
Alle vacatures zijn net in Januari ingevult, maar extra krachten zijn altijd nog wel nodig bij ziekte.
Ze kan me niks beloven, maar wie weet dat ik binnenkort toch nog een telefoontje krijg dat ik mag komen solliciteren.
Hiermee bedoel ik maar, solliciteren doe je niet alleen op het moment dat je het nodig hebt, maar gewoon als onderdeel van je leven. Misschien juist wanneer je het niet nodig hebt, zodat je gebruik kan maken van deze lijntjes die je hebt uitgelegt wanneer je ze nodig hebt.
|
Nog een sollicitatietip; als je brieven schrijft, let dan alsjeblieft goed op je spelling. Of laat het door iemand nakijken. Zonder op zoek te gaan zag ik in dit logje al 4 erg voor de hand ligggende werkwoord (d/t) fouten...
Je hebt gelijk... Ik ben een ramp wat d/t 's betrefd (met d of een t?) 